دیوانه ی تو کار ندارد به جهنم
کفر است اگر پا بِگُذارد به جهنم

جبریل اگر پیر عبادت شده باشد
بی مهر علی روی میارد به جهنم

گر دشمن خود را نَسِپاری تو علی جان
زهرای تو حتما بسپارد به جهنم

ما اهل توایم ، عبد توایم ، اهل بهشتم
هر کس که تو را دوست ندارد به جهنم
علی اکبر لطیفیان

اگر ما با علی باشیم در دنیا علی با ماست .
نه تنها اندر این دنیا که در عقبا علی با ماست.
مسیح از مرتضی پرسید راه اسمانها را.
بگو بر پیروان مکتب عیسی علی با ماست.
زلطفش نامه اعمال شیعه می شود امضا.
علی پرونده ها را می کند امضاعلی با ماست
خروشان موج در پیش است از طوفان نمی ترسیم.
بگو یک یا علی و بگذر از دریا علی با ماست.
شهیدان بر در دیوار این کاشانه بنوشتند.
قسم بر همت مر دانه زهرا علی با ماست.
بگو عالم به عالم تا قیامت کشور ما ناز خواهد کرد.
وبر این ناز می نازیم با مولا علی با ماست.
دل اهل ولا را گر هزاران بار بشکافید.
در او بینی نوشته با خط خوانا علی با ماست

در آن شب قدری که قدرش را نمی دید /
 دست شقاوت تیغه ای از کینه ها داشت
در سجده افتاد آفتاب و ذکر می گفت /
 در زیر لب«فزت برب الکعبه»را داشت . . .
.

در برج ولامهر جهان تاب علی(ع) است/
 در شهر علوم نبی باب علی(ع) است
از اول خلقت بشر تا امروز /
مظلوم ترین شهید محراب علی(ع) است . . .

.

ناله کن اى دل به عزاى على(ع) /
گریه کن اى دیده براى على(ع)
پیش حسین و حسن و زیبنین(ع) /
 خون چکد از فرق هماى على . . .

.

شد کشته بمحراب عبادت حید /
 هر دیده بحال مرتضی می گرید
بـا گفتن “قد قتل” ز جبریل امین /
 در خلد برین خیر نساء می گرید . . .
.

ای خدا شیعه دلش محزون است /
 از غم عشق علی مجنون است
این همان ماتم عظمی باشد /
سحر آخر مولا باشد . . .
.

دنیای دنی، جای کسی همچو علی نیست /
 آغشت به خون، روی جهان‏تاب علی را
تا رد نکند خالق او، خواهش اورا /
ز آن رنگ شهادت زده، محراب علی را . . .
.

به شهر کوفه در محراب طاعت /
علی شد کشته در حال عبادت
ز پـور ملجم مردود کافر /
 بخون شد غوطه ور ساقی کوثر . . .
.

با آنکه امید همه هستی تو علی(ع) /
 بر عرش خدا قائمه هستی تو علی(ع)
آنقدر غریبی که خدا می داند /
 مظلوم تر از فاطمه(س) هستی تو علی(ع) . . .

.

دل را ز شرار عشق سوزاند علی(ع) /
 یک عمر غریب شهر خود ماند علی(ع)
وقتی که شکافت فرق او در محراب /
گفتند مگر نماز می خواند علی(ع) . . .
.

دانی زچه رو دیده ما میگرید /
در ماتم شاه اولیا می گرید
تنها ز غمش اهل زمین گریان نیست /
عیسی بفلک از این عزا میگرید
.
شد کشته بمحراب عبادت حیدر /
هر دیده بحال مرتضی می گرید
بـا گفتن “قد قتل” ز جبریل امین /
 در خلد برین خیر نساء میگرید . . .
.

کو، آن که بردوشش کشاند در دل شب
قوت یتیم و دردمند و زار و مضطر
از ماتم جانکاه او هر رادمردى
دست مصیبت مى زند بر سینه و سر . . .
.

روا باشد که گردد آسمان زیر و زبر امشب
که شد فرق على شیر خدا شقّ القمر امشب
ز خون فرق حیدر دامن محراب گلگون شد
به خاک افتاد از بیداد، نخلى بارور امشب . . .

گفتمش نقـاش را نقشـی بکش از زنــدگی

با قلــم نقش حبـابـی بر لب دریــا کشیـد

***

گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا

تک درختـی در بیابــان یکه و تنهـا کشیـد

***

گفتمش نامردمـان این زمـان را نقش کن

عکس یک خنجر زپشت سر پی مولا کشیـد

***

گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم

راه عشـق و عاشقی و مستی و نجـوا کشیـد

***

گفتمش تصویری از لیلی و مجنون را بکش

عکس حیـدر در کنار حضرت زهـرا کشیـد

***

گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن

در بیـابـــان بلا تصویــری از سقــا کشیـد

***

گفتمش از غربت و مظلومی و محنت بکش

فکـر کرد و چار قبــر خاکی از طـه کشیـد

***

گفتمش سختی و درد و آه گشتـه حاصلم

گریـه کرد آهی کشید و زینب کبری کشیـد

***

گفتمش درد دلم را با که گویم ای رفیـق

عکس مهدی را کشید و به چه بس زیبا کشید

***

گفتمش ترسیم کن تصویری از روی حسین

گفت این یک را ببایـد خالــق یکتـا کشیـد

شده طوطىّ طبع من ثناخوان ابوطالب   تمام هستيم بادا به قربان ابوطالب

كه جز معصوم بايد دم زند از حقّ عرفانش؟        نه هر كس آشنا باشد به عرفان ابوطالب

نظير ليلة القدرى كه ناپيدا بود قدرش        عيان بر خلق نبود قدر پنهان ابوطالب

به ايثار و خلوص و عشق و عرفان و جوانمردى     گواهى مىدهد اشعار ديوان ابوطالب

بود لعن خدا بر هر كه او را مشركش خواند       كه غرق نور حق باشد دل و جان ابوطالب

چه توفيقى از اين بهتر كه باباى على باشد؟  بنازم من به اين توفيق شايان ابوطالب

به ميلاد على لوحى براى تسميت آمد   خدا بگذاشت آن را روى دامان ابوطالب

مپرس از من كه جانان ابوطالب كه مىباشد؟  بود شخص رسول اللَّه جانان ابوطالب

از آن روز الستى كه براى يارى احمد          تعهّد داد، ثابت ماند پيمان ابوطالب

سبب شد تا نبى آيين خود را منتشر سازد   تلاش بى امان، سعى فراوان ابوطالب

چنين فرمود پيغمبر، كه از ايمان خلق اللَّه      وزينتر هست اندر كفه، ايمان ابوطالب

يقيناً  "ملتجى" با ذكر اين اشعار ناقابل            نگردد نا اميد از لطف و احسان ابوطالب

شعر از  استاد مهندس على اصغر يونسيان  - ملتجی برگرفته از مرکز نشر اعتقادات